Voortmodderen of uit elkaar gaan zo worden nog al eens de keuzen door hardnekkig ruziënde echtparen of stellen voorgesteld. Het grote bezwaar van dergelijke stelligheden is dat er ook veel goeds verloren kan gaan.
Een geheel andere wijze van benaderen vinden we in De natuur van de dingen van Titus Lucretius Carus. Bij hem neemt de innerlijke onverstoorbaarheid een belangrijke plaats in. Het mooie en aantrekkelijke van deze gelijkmoedigheid is dat nogal wat stormen aan je voorbijgaan, zonder dat je nu meteen ongevoeliger of onkwetsbaarder wordt. Je bent niet meer zo van slag als jij en je partner elkaar weer eens in de haren zijn gevlogen. Het hoge, scherpe en verongelijkte toontje verdwijnt naar de achtergrond er komt weer wat ruimte voor plezier en geluk. Wie zou zoiets fraais niet willen nastreven of bereiken met zijn/haar partner?
Maar het bereiken van die innerlijke onverstoorbaarheid is geen eenvoudige opgave, het is zelfs de vraag of het wel een haalbare kaart is. Een minder hoogdravende variant is alleenstaan. In een tweetal notities zal ik – binnen afzienbare tijd – nagaan waar we mee te maken krijgen als we daarop – willen of moeten – inzetten. Ga voor beide notities naar ‘de illusie van de zelfbepaling’.
© Bram Zoon 2013
