april | 2020 | Bram Zoon

Ik lig in bed en kan de slaap niet vatten. De display van de Sony wekker geeft 02.45 uur aan, het is maandag 15 november 1999. Ik heb nog steeds geen oog dicht gedaan, straks moet ik er om 07.30 uur uit. Ik lig nog na te genieten van mijn fraaie overwinning. Ik heb zoveel van mijn lichaam gevergd dat het nu nóg niet tot rust is gekomen. Ik wilde ervoor sterven, maar het was allemaal niet nodig, zo goed was ik. Ik ben innerlijk kalm, het lijkt alsof ik in een film speel en alles zomaar aan me voorbijgaat. Ik kijk naar wat er is gebeurd die zondagmiddag, ik sta er schijnbaar buiten, neem er niet aan deel, maar niets is echter minder waar: ik onderga alles opnieuw met een heldere en zuivere geest, geen detail ontgaat me. Lees verder: https://www.bramzoon.com/wp-content/uploads/2020/04/Bram-Zoon-54-x-14.pdf

“Prior Edgar Koning in het door hem – onlangs – ontworpen labyrint in de tuin van het Karmelieten klooster te Zenderen. Over deze spiraalsgewijze cirkels zegt hij: ‘In de huidige tijd is de weg door het labyrint voor talloze mensen een metafoor voor hun levenspad. In het echte leven kent ons pad ook de nodige verwachte én onverwachte wendingen. De vorm van het labyrint geeft vertrouwen dat je je bestemming ook echt kan bereiken.’”[1]

Gisteravond werd ik benaderd door Henro Munsterman (van het Nederlands Dagblad) met de verdrietige mededeling dat pater Edgar Koning O. Carm als gevolg van het Corona-virus is overleden in het ziekenhuis te Almelo.

Toen dit slechte nieuws enigszins tot mij doordrong, werd ik mij opnieuw bewust van het feit dat ik Edgar bijzondere erkentelijkheid verschuldigd ben. Ik koester dierbare herinneringen aan hem.

In de afgelopen jaren heb ik hem meerdere keren bezocht, tijdens onze ontmoetingen deed hij zich kennen als een vrijmoedig man. Op mijn bezorgdheden reageerde hij altijd onverschrokken en rechtstreeks, al snel wist hij me met zijn humor en hartelijkheid gerust te stellen. Vanaf het moment dat ik begon met schrijven van teksten heeft hij me aangemoedigd.

Toen ik hem, nu al weer geruime tijd geleden, vertelde dat ik graag parttime monnik zou willen worden steunde hij me onvoorwaardelijk. Toen dit verzoek door het bestuur van de orde werd afgewezen zei hij: dat ik altijd welkom was en dat er een plek voor me zou zijn. Zo is het ook steeds gebeurd.

Zijn overlijden laat een groot gevoel van leegte en verdriet in me achter. Ik zal hem ontzettend missen.

Rotterdam, 1 april 2020

[1] Afkomstig van mijn facebookpagina, 21 juni 2017.