Behoeft ‘de Erasmusbrug’ in Rotterdam nog enige toelichting!? De brug ook wel ‘de Zwaan’ genoemd verbindt de wijk ‘Kop van Zuid’ met het centrum aan de noordzijde van de rivier. Maar deze samenvoeging is ten dele gelukt omdat wat gescheiden is niet of tot op zekere hoogte kan worden verenigd. Toch is de stad en met name Zuid door deze gedurfde ingreep een stuk aantrekkelijker geworden.

Wie kent als rechtgeaarde Rotterdammer niet de levende wielerlegende Wim Koopman? Hij zal op dit moment om en nabij de zevenenzestig zijn. Jarenlang zag ik hem op zijn racefiets langzaam – bijna stap voor stap – door de Johan van Oldenbarneveltstraat gaan. De hoge rug, het hoofd diep tussen de schouderbladen getrokken. Een man ook met vertederende, engelachtige, blauwe ogen. Er zijn prachtige maar bovenal schrijnende verhalen over hem in omloop. De laatste tijd zie ik hem niet meer, ik hoop dat het goed met hem gaat. Hierbij zijn foto op jeugdige leeftijd die ik onlangs van Theo Okhuijzen ontving.

Vaak wordt voorondersteld dat een dier geen geheugen heeft en niet kan denken. Dat is op zich niet onjuist, de meeste dieren zijn of bestaan gewoonweg, zij leven zonder ‘een bemiddelend principe’. Dit geldt natuurlijk niet voor het streven om de soort in stand te houden en alles wat daarmee samenhangt. Dan is er meer sprake van de wil tot voortbestaan, om te overleven. Tot voor kort werden deze chimpansees gebruikt voor medische proeven, in Nederland is dat verboden. Dat hangt samen met het feit dat ze wel erg veel overeenkomsten vertonen met de mens. Dit prachtige dier heeft wel degelijk een geheugen en kan zelfs tot op zekere hoogte ‘nadenken’. Met hun melancholieke -lege – blik en hun opvallende groepsgedrag zijn ze de meest bekeken soort in dierentuinen. Deze  bijzondere foto is een ode op de aapmensen, onze evolutionaire voorgangers.

De Nederlandse dirigent en blokfluitist is vanmorgen op negenenzeventig jarige leeftijd overleden. In 1981 richtte hij het Orkest van de Achttiende Eeuw op. Hierbij Onberekenbare chemie dat nu als ’ter nagedachtenis’ aan Brüggen is bewerkt.

Het hierbij gevoegde interview ken ik al enige tijd. Aanvankelijk liet het me  niet los. Ik had de drie tips van Dohmen zelfs uitgeknipt. Maar ik heb het eigenlijk niet zo op ‘levenskunst’, alsof het om een een af te scheiden discipline gaat. Het klinkt me allemaal te gemakkelijk in de oren. Te schematisch, te simpel, alsof het niet veel met het gewone leven en de daarmee verbonden verwarring heeft te maken. Maar, daarnet bij het opruimen van mijn bureau kwam ik ze weer tegen en ik vind ze toch boeiend genoeg om ze hier even weer te geven.

http://www.evdaimonia.nl/images/Joep_Dohmen_komt_verveling_nog_voor_bij_jullie.pdf

De drie belangrijkste tips van Joep Dohmen om beter om te gaan met de tijd:
1. Ken je dominante verlangens
Breng er een rangorde in aan, en zorg ervoor dat je achter die verlangens kunt staan. Anders leef je in verwarring.
2. Ken je speelruimte
Die speelruimte kan emotioneel of financieel zijn, maar ook fysiek. Ik ben nu bijvoorbeeld op een leeftijd dat mijn lichaam aftakelt. Dat beperkt mijn mogelijkheden.
3. Wees je bewust van je eindigheid
Je kunt niet uitgaan van statistieken die voorspellen dat je 85 of 90 jaar oud wordt. Bedenk wat je nog moet doen.

Ik bedacht al snel dit is plan A: het leven als ‘planningsopgave’. Maar wat is plan B? Dat je het niet in hand hebt, dat oude oriëntaties niet langer houvast bieden, dat je het niet kunt bedenken, plan ‘gebakken peren’ zal ik maar zeggen. Dat het leven nadrukkelijk niet volgens plan A verloopt. Die tips zijn best wel aardige tips, maar we moeten er niet teveel en zeker geen wonderen van verwachten. Het is me al met al te mangerial en heeft weinig te maken met het tastend zoeken naar nieuwe betekenissen of oude loslaten.